Οφελίνια
Μου άρεσε πολύ η καρδιά που ήταν σχεδιασμένη στο γράμμα σας, και στ'αλήθεια δεν βλέπω γιατί η φωτογραφία ενός κακοποιού,ακόμη κι αν αυτός είναι ο δίδυμος αδελφός που δεν έχω,αποτελεί λόγο για ευχαριστίες.Λοιπόν,ένας μεθυσμένος ίσκιος έχει θέση στις αναμνήσεις σας?
Στην εξορία μου,που είμαι εγώ ο ίδιος,το γράμμα σας έφτασε σαν μια χαρά από το σπίτι μακριά,κι αυτός που πρέπει να ευχαριστεί είμαι εγώ,μικρούλα.
Με την ευκαιρία αυτή σας ζητάω συγνώμη για τρία πράγματα που είναι ένα και το ίδιο πράγμα,και για τα οποία,δεν ευθύνομαι.Τρεις φορές σας συνάντησα και δεν σας χαιρέτησα,γιατί ή δεν σας είδα καλά,ή,μάλλον,εγκαίρως.Τη μια φορά,πάει πολύς καιρός,ήταν στη Ρούα,στο Όουρο και ήταν νύχτα.Η Οφελίνια ήταν μ'έναν νεαρό που υπέθεσα πως ήταν ο μνηστήρας της ή ο αγαπημένος της,αλλά στ'αλήθεια δεν ξέρω αν ήταν έτσι ακριβώς.
Οι άλλες δύο φορές είναι πρόσφατες,ήμαστε κι οι δύο στο τραμ με κατεύθυνση την Εστρέλα.Τη μια από τις δύο φορές σας είδα με τη γωνία του ματιού,αλλά οι δυστυχείς που φορούν γυαλιά έχουν τη γωνία του ματιού,ανεπαρκή.
Κάτι άλλο...Τίποτα,όχι τίποτα,στόμα γλυκό...
Φερνάντο,11/9/1929
Μικρούλα
Μου άρεσε πολύ αυτό το γράμμα σας, αλλά μου άρεσε ακόμη περισσότερο αυτό που ήρθε πριν από το γράμμα,δηλαδή εσείς η ίδια. Πάντως,το ταξίδι μεταξύ Ροσίο και Εστρέλα,που δεν συνηθίζει να είναι υπερατλαντικού κάλλους,ήταν χθες,δυο φορές ευχάριστο,εκτός από το τέλος της δεύτερης φοράς,γιατί,για χτες,τελείωσε εκεί.Αν αντί για υπερατλαντικό ήταν υπέρβιο(περίεργη και ανεξήγητη έκφραση!)θα ήταν προτιμότερο,έως και το προτιμότερο όλων.Αυτό ακριβώς με ρωτάτε και σε αυτό απαντάω.
Δεν ξέρω να γράφω μακροσκελή γράμματα.Γράφω τόσο πολύ από υποχρέωση και από κατάρα,που μου προκαλεί φρίκη να γράψω για κάποιον χρήσιμο ή ευχάριστο σκοπό.
Προτιμώ να μιλώ,γιατί για να μιλάς είναι απαραίτητο να είναι κανείς παρών-να είναι παρόντες και οι δύο,εκτός από την απαίσια περίπτωση του τηλεφώνου όπου υπάρχουν φωνές χωρίς πρόσωπα.
Αν κάποια μέρα,χάρη σ'ένα από κείνα τα λάθη που είναι πάντα ευχάριστο να διαπράττει κανείς εσκεμμένα,συναντιόμασταν και παίρναμε κατά λάθος το τραμ του Λουμιάρ ή του Πόσο ντο Μπίσπο(35 λεπτά),η τυχαία αυτή συνάντησή μας θα διαρκούσε περισσότερο καιρό.
Την Κυριακή,δηλαδή αύριο,θα σας τηλεφωνήσω,αλλά δε νομίζω πως θα περάσω από την Πλατεία του δραματουργού.Δεν είναι γιατί δεν μπορώ,αλλά δεν το βρίσκω αστείο,σε σαράντα ένα μέτρα απόσταση(από τη γωνία της Αβενίδα μέχρι το παράθυρο του σπιτιού σας):Ελπίζω να σας δω και να σας μιλήσω.Κι αν σας τηλεφωνούσα ακόμη σήμερα?Ίσως σας τηλεφωνήσω.
Τέλος.Ιδού δυο σελίδες αγγαρεία.Αλλά κερδίσατε πάλι...Η αγγαρεία είναι δική σας,αλλά η λύπη μένει μαζί μου.
Τα λόγια αυτά είναι ενός ατόμου που εκτός απ'το ότι είναι ο Πεσσόα*[sic]ονομάζεται πρώτα απ'όλα
Φερνάντο 14/9/1929
*Λογοπαίγνιο με το επώνυμο του Pessoa και τη λέξη pessoa,που σημαίνει πρόσωπο.
Φερνάντο Πεσσόα
Μου άρεσε πολύ η καρδιά που ήταν σχεδιασμένη στο γράμμα σας, και στ'αλήθεια δεν βλέπω γιατί η φωτογραφία ενός κακοποιού,ακόμη κι αν αυτός είναι ο δίδυμος αδελφός που δεν έχω,αποτελεί λόγο για ευχαριστίες.Λοιπόν,ένας μεθυσμένος ίσκιος έχει θέση στις αναμνήσεις σας?
Στην εξορία μου,που είμαι εγώ ο ίδιος,το γράμμα σας έφτασε σαν μια χαρά από το σπίτι μακριά,κι αυτός που πρέπει να ευχαριστεί είμαι εγώ,μικρούλα.
Με την ευκαιρία αυτή σας ζητάω συγνώμη για τρία πράγματα που είναι ένα και το ίδιο πράγμα,και για τα οποία,δεν ευθύνομαι.Τρεις φορές σας συνάντησα και δεν σας χαιρέτησα,γιατί ή δεν σας είδα καλά,ή,μάλλον,εγκαίρως.Τη μια φορά,πάει πολύς καιρός,ήταν στη Ρούα,στο Όουρο και ήταν νύχτα.Η Οφελίνια ήταν μ'έναν νεαρό που υπέθεσα πως ήταν ο μνηστήρας της ή ο αγαπημένος της,αλλά στ'αλήθεια δεν ξέρω αν ήταν έτσι ακριβώς.
Οι άλλες δύο φορές είναι πρόσφατες,ήμαστε κι οι δύο στο τραμ με κατεύθυνση την Εστρέλα.Τη μια από τις δύο φορές σας είδα με τη γωνία του ματιού,αλλά οι δυστυχείς που φορούν γυαλιά έχουν τη γωνία του ματιού,ανεπαρκή.
Κάτι άλλο...Τίποτα,όχι τίποτα,στόμα γλυκό...
Φερνάντο,11/9/1929
Μικρούλα
Μου άρεσε πολύ αυτό το γράμμα σας, αλλά μου άρεσε ακόμη περισσότερο αυτό που ήρθε πριν από το γράμμα,δηλαδή εσείς η ίδια. Πάντως,το ταξίδι μεταξύ Ροσίο και Εστρέλα,που δεν συνηθίζει να είναι υπερατλαντικού κάλλους,ήταν χθες,δυο φορές ευχάριστο,εκτός από το τέλος της δεύτερης φοράς,γιατί,για χτες,τελείωσε εκεί.Αν αντί για υπερατλαντικό ήταν υπέρβιο(περίεργη και ανεξήγητη έκφραση!)θα ήταν προτιμότερο,έως και το προτιμότερο όλων.Αυτό ακριβώς με ρωτάτε και σε αυτό απαντάω.
Δεν ξέρω να γράφω μακροσκελή γράμματα.Γράφω τόσο πολύ από υποχρέωση και από κατάρα,που μου προκαλεί φρίκη να γράψω για κάποιον χρήσιμο ή ευχάριστο σκοπό.
Προτιμώ να μιλώ,γιατί για να μιλάς είναι απαραίτητο να είναι κανείς παρών-να είναι παρόντες και οι δύο,εκτός από την απαίσια περίπτωση του τηλεφώνου όπου υπάρχουν φωνές χωρίς πρόσωπα.
Αν κάποια μέρα,χάρη σ'ένα από κείνα τα λάθη που είναι πάντα ευχάριστο να διαπράττει κανείς εσκεμμένα,συναντιόμασταν και παίρναμε κατά λάθος το τραμ του Λουμιάρ ή του Πόσο ντο Μπίσπο(35 λεπτά),η τυχαία αυτή συνάντησή μας θα διαρκούσε περισσότερο καιρό.
Την Κυριακή,δηλαδή αύριο,θα σας τηλεφωνήσω,αλλά δε νομίζω πως θα περάσω από την Πλατεία του δραματουργού.Δεν είναι γιατί δεν μπορώ,αλλά δεν το βρίσκω αστείο,σε σαράντα ένα μέτρα απόσταση(από τη γωνία της Αβενίδα μέχρι το παράθυρο του σπιτιού σας):Ελπίζω να σας δω και να σας μιλήσω.Κι αν σας τηλεφωνούσα ακόμη σήμερα?Ίσως σας τηλεφωνήσω.
Τέλος.Ιδού δυο σελίδες αγγαρεία.Αλλά κερδίσατε πάλι...Η αγγαρεία είναι δική σας,αλλά η λύπη μένει μαζί μου.
Τα λόγια αυτά είναι ενός ατόμου που εκτός απ'το ότι είναι ο Πεσσόα*[sic]ονομάζεται πρώτα απ'όλα
Φερνάντο 14/9/1929
*Λογοπαίγνιο με το επώνυμο του Pessoa και τη λέξη pessoa,που σημαίνει πρόσωπο.
Φερνάντο Πεσσόα
